W dniu Chrztu Świętego zostaliśmy zanurzeni w Życiu Boga. W Jezusie Chrystusie, naszym Panu  i Zbawicielu, jako członki Jego Ciała, niezależnie od stanu, profesji, czy wieku, jesteśmy wezwani do Miłości; miłości czynnej, życiodajnej, pełnej miłosierdzia i wszelkich dobrych owoców.

Od najmłodszych lat ojcowska ręka Boga prowadzi nas ku dojrzałości, nie tylko tej fizycznej, czy też intelektualno-emocjonalnej, ale i tej, wiodącej ku dojrzałości duchowej, chrześcijańskiej dojrzałości. Owe trzy rzeczywistości, niczym trzy rwące potoki, płyną de facto szerokim nurtem jednej rzeki, wiodącym każdego chrześcijanina ku Radości Pięćdziesiątnicy , tryskającej z bożego Źródła Życia, w osobie Ducha Świętego. Ta właśnie radość urzeczywistnia się w życiu każdego chrześcijanina w Sakramencie Dojrzałości Chrześcijańskiej. Poprzez znamię Bierzmowania, Charyzmaty, jakich Bóg sam nam udziela, jako szczególny Dar Jego łaskawości, stają się dla każdego wymagającym Zadaniem, wezwaniem do posiadania siebie, w dawaniu siebie. 

    Wraz z Apostołami wychodzącymi odważnie z zacisza Wieczernika, zostaliśmy więc posłani do uwielbienia, dziękczynienia, wstawiennictwa i przebłagania; nieustannej wymiany błogosławieństw. Takim szczególnym miejscem, rzeczywistością, którą dał Bóg swemu każdemu, umiłowanemu dziecku jest Liturgia, wspólne Dzieło Boga z człowiekiem.
Jest ona uprzywilejowanym miejscem spotkania z Bogiem. Eucharystia - Msza Święta jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i jednoczenie jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc. (por. Konst. o Lit.Św. SC 10) Widzimy więc, iż w Sakramentach Kościoła, poprzez kapłańskie posługiwanie włączono nas; Ciebie i mnie do współuczestnictwa w Bożym krwioobieg

   Przyjmijmy te słowa, jako głęboką zachętę i Boże wezwanie. Rozpocznijmy z radością wspólną przygodę apostolskiego szaleństwa z Miłości. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg.” (2Kor 9,7) Wielu z nas ciągle narzeka na Kościół, kapłanów i innych wierzących. Nie pytaj, co Wspólnota Kościoła może jeszcze zrobić dla ciebie, ale odpowiedz, co Ty możesz zrobić dla poszczególnych członków tego Ciała. Co możesz uczynić, aby dzięki Twojemu zaangażowaniu Kościół stał się bogatszym, ubogaconym twoją służbą w drodze do świętości (?) Przecież Kościołem jesteś Ty sam; Twoja najbliższa rodzina, przyjaciele, znajomi, pracodawcy, współpracownicy. Kościołem, danym i zadanym, są także i ci wszyscy, którzy nie darzą nas zbytnią sympatią. Których i my sami, często nie chcemy zauważać, lub darzymy ich "łaskawą" obojętnością. Któregoś dnia, ktoś zapytał Św. Matkę Teresę z Kalkuty; ... Matko, jak to jest, że Kościół jest taki słaby, grzeszny, choć Święty? Matka Teresa odpowiedziała w sposób zdecydowany, lecz pełny pokory; ... Bracie, Kościół jest grzeszny i słaby, ponieważ ty nim jesteś i ja nim jestem, ale gdyby nie było ciebie i mnie, nie byłoby Kościoła...

    W czasach, w których żyjemy,  człowiek często doświadcza wyobcowania i osamotnienia, a stany depresyjnej beznadziei, dotykające coraz większe rzesze ludzi traktowane są jako swego rodzaju norma; kolejna na liście, choroba społeczna. Wspólnota ducha, jedność w Panu, to właściwa droga do Pokoju w Duchu Świętym, prawdziwej radości, wolności i doświadczenia miłości; kochania i bycia kochanym.

    W tym miejscu pozostaje już tylko, powtórzyć za prorokiem Aggeuszem;

        "Teraz jednak nabierz ducha, Zorobabelu - wyrocznia Pana - nabierz ducha, arcykapłanie Jozue, synu Josadak a, nabierz też ducha cały lud ziemi! - wyrocznia Pana. Do pracy! Bo Ja jestem z wami, wyrocznia Pana Zastępów.
Zgodnie z przymierzem, które zawarłem z wami, gdyście wyszli z Egiptu, duch mój stale przebywa pośród was; nie lękajcie się!" (Ag 2,4-5)

Niech Pan napełni Cię, droga Siostro i drogi B racie
pełnią Radości i Pokoju!
Niechaj uzdolni Twe serce
do wszelkich dobrych czynów i myśli.
Niechaj poprowadzi Cię do radosnego pełnienia Jego Woli!
Pan niech Ci błogosławi.

Powrót do strony głównej